Al enige jaren op de bucketlist, maar daar was het dan ook bij gebleven. Totdat Lisette me het laatste zetje gaf om de Jungfrau daadwerkelijk van mijn bucketlist af te kunnen strepen. Zo gezegd, zo gedaan. 14 februari 2019, de dag waarop je kon inschrijven, stond dikgedrukt in de agenda. Een beperkt aantal deelnemers mogen mee doen, dat startbewijs zou me niet ontglippen. De bevestiging was binnen, 7 september 2019 zou ik aan de start staan in Interlaken. Het grote trainen kon beginnen.

​

42195 meter en 1829 hoogtemeters, dat is andere koek dan de eerdere stadsmarathons die ik gelopen had. Maar uitlopen gaat zeker lukken. Althans dat dacht ik voordat ik er achter kwam dat er sprake was van tijdslimieten op het 30 km en het 38 km punt. Enige ongerustheid kwam opzetten, helemaal nadat ik tijdens een iets te fanatieke "intervalheuveloptraining" eerst mijn linker achillespees teveel prikkelde om daarna vervolgens wekenlang met een onwillige rechterkuit rond te lopen (beter gezegd te  fietsen).     

​

Na enkele weken rust, fietsen, massages en tapen van Jan Strijker vanaf juli weer rustig begonnen met opbouwen van het hardlopen. Wel of niet gaan? Die vraag is geregeld voorbij gekomen. Echter, een overnachtingsplek in Lauterbrunnen (Hotel Steinbock bleek aan het parkoers te liggen!) was al geboekt, het startbewijs was er, het weekend was al vrij gepland (lees: oppas voor Sophie en Roos was geregeld) kortom, gewoon gaan anders heb je daar later spijt van.

​

En spijt hadden we zeker niet. Wat een prachtig decor om te mogen hardlopen. Steile rotswanden om je heen, met ontelbare watervalletjes die naar beneden kletterden. Nog voordat we gestart zijn, al het eerste kippenvelmomentje: Het Zwitserse volkslied gespeeld door hoornblazers en ondersteund door vaandelzwaaiers. Het wordt een spannende maar mooie dag! De eerste 26 km zijn redelijk vlak (slechts 400 hoogtemeters) van Interlaken naar Lauterbrunnen, Een mooi stuk om tempo te kunnen houden, maar ook om af en toe om je heen te kunnen kijken om al het natuurschoon om je heen te absorberen. 

​

Vervolgens wacht "de muur van Wengen" op je, waarbij een combinatie van de klanken van "The Wall" van Pink Floyd en voetstappen en gehijg van je mede hardlopers je begeleiden tijdens de volgende 400 hoogtemeters. Hoewel met verkrampte kuiten van het stijgen, toch ruim binnen de tijdslimiet op het 30 km punt aangekomen. Na een massage, een kopje soep en even rustig zitten, gewoon rustig verder gaan op weg naar mijn persoonlijke hoog(s)tepunt van 2019.      

​

Wisselend hardlopend door de bergenweides en wandelend (op de steilere stukken) passeer je vervolgens een groep Alpenhoorn blazers om aan te komen bij het karakteristieke laatste stuk van de Jungfrau Marathon. Na het passeren van typisch Zwitserse doedelzakspelers (?) bereik je het hoogste punt om daarna nog iets meer dan een kilometer op souplesse (auw, auw) af te mogen dalen naar de finish.    

​

Met de finish in zicht, wetende dat je het gehaald hebt en een laatste aanmoediging van mijn trouwe supporter Lisette, opnieuw kippenvel. Om vervolgens na een herstelbiertje,  de felbegeerde medaille en het finishershirt op zak, moe maar zeer voldaan in de trein te stappen. Na een schilderachtige treinrit door de bergen weer aangekomen bij ons tijdelijke thuis: "Hotel Steinbock" in Lauterbrunnen, waar we nog een extra dagje hebben nagenoten. 

​

Wat een heerlijk weekend, wat een gave marathon en wat een prachtige omgeving om in te vertoeven en te sporten. Wellicht toch nog een keer op de bucketlist!   

​

Ferenc

Trainer donderdagavondgroep Dieren

​

​

​